Του Μιχάλη Τζανάκη
Αν είχα πατέρα Ναζί, θα ντρεπόμουν! Αν είχα πατέρα Ναζί, που προκαλούσε χαιρετώντας ναζιστικά σε δικαστήριο μάλιστα, θα τον αποκήρυττα! Δεν θα ήθελα καν να τον ξέρω! Δημοσίως θα ομολογούσα ότι δεν θέλω να έχω κάποια σχέση μαζί του, όπως και με κανέναν φασίστα! Εκτός κι αν…
Εκτός κι αν ουδόλως με ενοχλούσε όλο αυτό το σκηνικό. Εκτός κι αν είχα γαλουχηθεί με αντίστοιχες «αξίες» και τα «πρότυπα» μου παρέπεμπαν σε τέτοιου είδους νοσηρές καταστάσεις. Εκτός κι αν ήμουν «μια απ’ τα ίδια»!
Αλήθεια θα είχα κάποια ευθύνη αν ο πατέρας μου είχε γράψει και βιβλία εξηγώντας πόσο σπουδαίος και … φιλέλληνας ήταν ο Χίτλερ; Δεν μπορώ να το φανταστώ, άρα και δεν μπορώ να το απαντήσω… μού φαίνονται τόσο φρικτά όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, μού φαίνονται τόσο αδιανόητα άνθρωποι με δημόσιο λόγο και παρουσία να είναι νοσταλγοί του φασισμού και του ναζισμού που ειλικρινά με ξεπερνάει…
Αλλά με ξεπερνάει πολύ περισσότερο η στάση της ελληνικής κοινωνίας! Όχι δεν είδαμε καμία αναφορά σε δελτία ειδήσεων, δεν αντιληφθήκαμε καμία αντανακλαστική κίνηση από το δικαστικό σώμα, που κατά τ’ άλλα είναι «τυπικό» και υπερασπίζεται του «θεσμούς»! Αλλά πέρα τούτων όλοι εμείς, απλοί πολίτες, εκπρόσωποι φορέων, πολιτικοί, δάσκαλοι, επιστήμονες, πνευματικοί άνθρωποι και διανοούμενοι, Ακαδημαϊκοί, κανείς; Όλοι μούγκα; Δεν τρέχει τίποτα;
Αυτή η ρήση του Μάνου Χατζηδάκι περί «τέρατος» έρχεται και επανέρχεται αμείλικτη και απειλητική! Για όποιους νομίζουν ότι με τον εξοστρακισμό της Χρυσής Αυγής από το Κοινοβούλιο ξεμπερδέψαμε με τα φαντάσματα κάνουν ένα πολύ μεγάλο λάθος!
